نهی از هم نشینی با اشراف
«در اندیشه امام علی (علیه السّلام)، معمولاً وجود فقیر، به دلیل وجود ثروتمند و چپاولگری اوست.
اگر بر فرض بپذیریم ثروتمندان، ثروت خود را با تلاش فراوارن و از راه حلال و قانونی و بدون ستم بر دیگران نیز به دست آورده¬اند، با این حال، از آن¬رو که انسان¬اند و به خدا و حقوقی شرعی و قانونی که در باره¬ی نیازمندان و محرومان برعهده دارند، معتقدند، باید این حقوق را بپردازند تا هیچ فقیر و تهی دستی باقی نماند. وجود نیاز¬مندان دست کم بدین معناست که ثروتمندان حقوق خود را نپرداخته¬اند. بنابراین، حضور زمامداراسلامی در مجلس ثروتمندان، به معنای تأیید آنان و انجام وظیفه نکردن آنان و نیز بی¬اعتنایی به محرومان جامعه است. این کار، نه تنها هم¬دردی نکردن با فقیران و نیازمندان و تسکین ندادن درد آن¬هاست، بلکه افزودن به دردهای آنان نیز هست. امام علی (علیه السّلام) زمامداران را دعوت می¬کند که درعمل نیز به یاد محرومان باشند واز راه هم نشینی با آنان، مشکلاتشان را درک کنند وگرنه همنشینی با اشراف، زمامدار را اشرافی می¬سازد.»
از بیان این مطالب می¬توان اینگونه برداشت کرد که حاکم اسلامی، به عنوان رهبری شایسته باید در تمام امور الگو باشد و از اسراف، رفاه¬زدگی و گرایش به سرمایه¬داری خودداری کند امیرمؤمنان از حاکم می¬خواهد با تهی¬دستان در ارتباط باشند تا مشکلات آن¬ها را بشناسند و در صدد حل آن مشکل بر¬آیند و گرنه هم نشینی با اشراف آن¬ها را اشرافی می کند و از فقیران جامعه و مشکلاتشان غافل می¬شوند.