طلبه نایینی

یکی از آثار فردی کار، برخورداری شخص از سلامت و نشاط جسمی است. بیکاری و عاطل بودن، باعث استراحت بیش از حد و پدید آمدن روحیه خمودی و یاس و افسردگی در شخص می شود. با کار، اعضای انسان توان خود را بروز می دهد.

امیر مؤمنان(علیه السّلام) فرمود:

«مَن یعمل یَزدَدُ قُوّۀ، هر کس کار کند، توان او افزوده می شود. قوی تر شود»[1].

«مَن یقصر فی العمل، یزدد فتره، هر که در عمل کوتاهی کند، سستی و ناتوانی او افزوده می شود»[2].

امام صادق(علیه السّلام) به مفصل فرمود:

« اگر تمام نیازهای مردم تأمین شده بود، از زندگی لذت نمی برند. اگر انسانی مدتی ساکن مکانی شود و همه نیازهای او فراهم باشد، از بی کاری خسته می شود و مایل است خود را مشغول کند».

کار کردن و داشتن حرفه در زندگی سبب فعالیت پیدا کردن نیروهای بدنی آدمی است، و مایه استواری بدن و پیچیدگی ماهیچه ها و آشکار شدن امکانات تجربی او است در هنگام دست و پنجه نرم کردن با واقعیتهاـ در اشکال مختلف کار و سختی بدن- سپس با کار کردن و سختی دیدن قدرت کوشایی آدمی تقویت می شود، نشاط و مقاوم او تجلی پیدا می کند و بدینگونه نیروهای وی کمال و افزایش می یابد. آری به گفته امام علی(علیه السّلام): (مَن یعمل یزدد……..)

(در قسمت بالا اشاره شد) در پرتو این نگرش، دست کشیدن از کار و بلکه کاستن از آن موجب فتور و سستی بدنی و روانی خواهد شد. و بر عکس پرکاری سبب آن می شود که نیروهای آدمی و تواناییهای جسمی او از مرحله قدرت و امکان به فعلیت و آشکار شدن در آید، به عبارت دیگر: به همان اندازه که شخص به خوراک نیاز دارد، به کار نیز نیازمند است و کار برای بدن آدمی همچون آب برای گیاه به شمار می رود.

[1]- همان، ج5، ص 424.
[2]- احمد، آرام، همان کتاب، ج5، ص424.